Вітання і підбадьорення
1 Павло, з Божої волі апостол Ісуса Христа, та брат Тимофій – до Божої Церкви в Коринті з усіма святими, які в усій Ахаї:
2 благодать вам і мир від Бога, нашого Отця, і Господа Ісуса Христа.
3 Благословенний Бог і Отець Господа нашого Ісуса Христа, Отець співчуття і Бог усякої втіхи,
4 Який розраджує нас у всіх наших скорботах, аби і ми могли потішати тих, хто перебуває у різних скорботах, утіхою, якою Бог потішає нас самих.
5 Наскільки в нас множаться страждання Христа, настільки через Христа множиться і наша втіха.
6 Якщо терпимо, то це для вашої втіхи та спасіння; коли втішаємося, то це для вашої втіхи [та спасіння], що дає вам силу терпеливо переносити ті страждання, які й ми переносимо.
7 І наша надія щодо вас певна, бо знаємо, що ви є нашими співучасниками як у стражданнях, так і в радощах.
8 Не хочемо, щоб ви, брати, не знали про наші труднощі, що трапилися [з нами] в Азії, бо нам було надзвичайно важко, понад силу, так що й не надіялися вже жити.
9 Але самі в собі ми мали присуд смерті, щоб не надіятися на себе самих, але на Бога, Який воскрешає мертвих,
10 Який і визволив нас від такої смерті, й визволить; на Нього ми надіємося, що й надалі визволятиме,
11 через сприяння вашої молитви за нас, щоби за дар, одержаний нами від багатьох, багато хто дякував за нас.
12 Наша похвала така: свідчення нашого сумління, що ми жили на світі, – особливо серед вас, – у простоті та Божій чистоті, не в тілесній мудрості, але в Божій благодаті.
Важливість співпраці та взаєморозуміння
13 І ми пишемо вам не що інше, як те, що читаєте і що розумієте; і я сподіваюся, що повністю зрозумієте,
14 як частково ви вже зрозуміли нас, що ми є для вас похвалою, як і ви для нас, у день Господа нашого Ісуса.
15 З цією певністю я хотів прибути до вас раніше, щоб ви вдруге мали благодать,
16 а від вас піти в Македонію, а з Македонії знову прийти до вас, щоб ви відпровадили мене до Юдеї.
17 Задумавши так, чи вчинив я щось легковажно? Або коли щось задумую, то тілесно задумую, щоб «так» було в мене «так», а «ні» – «ні»?
18 Але вірний Бог, що наше слово до вас не було і «так», і «ні».
19 Божий Син, Ісус Христос, Якого між вами проповідував я, Силуан і Тимофій, не був «так» і «ні»; у Ньому завжди було – «так»!
20 Бо скільки є Божих обітниць, то всі в Ньому – «так»! І в Ньому – «амінь»: для слави Бога через нас!
21 Той, Хто зміцнює нас з вами в Христі й Хто помазав нас, – це Бог.
22 Він дав нам печать, дарував завдаток Духа в наші серця.
23 Тож закликаю Бога за свідка моєї душі, що я щадив вас і не прийшов у Коринт дотепер.
24 Не тому, що хочемо панувати над вашою вірою, але разом співпрацюємо для вашої радості, адже у вірі ви стоїте твердо !
WSTĘP
Pozdrowienie
1 Paweł, z woli Boga apostoł Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat, do Kościoła Bożego, który jest w Koryncie, wraz ze wszystkimi świętymi, którzy są w całej Achai. 2 Łaska wam i pokój od Boga, naszego Ojca, i Pana Jezusa Chrystusa.
Dziękczynienie po doświadczeniu
3 Błogosławiony Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiego pokrzepienia, 4 Ten, który nas pokrzepia w każdym naszym ucisku, abyśmy sami mogli pokrzepiać tych, którzy są w jakimkolwiek ucisku, pokrzepieniem, którym sami jesteśmy pokrzepiani przez Boga. 5 Jak bowiem wzrastają w nas cierpienia Chrystusa, tak też przez Chrystusa wzrasta nasze pokrzepienie. 6 Jeśli więc doznajemy ucisku – to dla waszego pokrzepienia i zbawienia, i jeśli otrzymujemy pokrzepienie – to dla waszego pokrzepienia, które sprawia, że znosicie z cierpliwością te same cierpienia, których i my doznajemy. 7 A nasza nadzieja co do was jest mocna, bo wiemy, że tak jak jesteście współuczestnikami cierpień, tak i pokrzepienia.
8 Nie chcielibyśmy bowiem, bracia, abyście nie wiedzieli o ucisku, którego doznaliśmy w Azji, że bez miary i ponad siły zostaliśmy przygnieceni, tak iż straciliśmy nawet nadzieję na uratowanie życia. 9 Więcej, pogodziliśmy się wewnętrznie z wyrokiem śmierci, tak że przestaliśmy ufać sami sobie, a zaufaliśmy Bogu, Temu, który wskrzesza umarłych. 10 On od grozy śmierci już nas wybawił i wybawi. W Nim też pokładamy nadzieję, że nadal będzie wybawiał, 11 przy waszym współudziale poprzez modlitwę za nas, aby łaska, którą otrzymaliśmy dzięki wielu, stała się dla wielu powodem dziękczynienia za nas.
ZMIANA PLANÓW PODRÓŻY
Opóźnienie wizyty Pawła
12 To jest bowiem naszą chlubą: świadectwo naszego sumienia, że w prostocie i szczerości Bożej, nie według cielesnej mądrości, lecz według łaski Boga, postępowaliśmy w świecie, a w szczególności względem was. 13 Nie piszemy wam przecież niczego innego, jak tylko to, co czytacie i co rozumiecie. Mam natomiast nadzieję, że zrozumiecie wszystko, 14 tak jak już nas zrozumieliście po części, że my jesteśmy waszą chlubą, tak jak i wy naszą, w dniu naszego Pana Jezusa.
15 Z tym przekonaniem postanowiłem najpierw przybyć do was, abyście dostąpili powtórnej łaski, 16 a od was udać się do Macedonii. I z Macedonii znowu przybyć do was, abyście mnie wyprawili do Judei. 17 Czy więc planując to wszystko, postąpiłem lekkomyślnie? Albo czy to, co planowałem, planowałem według ciała tak, że w moim wypadku „tak, tak” okazuje się „nie, nie”? 18 Na wierność Boga! W tym, co mówimy do was, nie ma „tak” i „nie”. 19 Syn Boga, Jezus Chrystus, Ten, którego wśród was głosiliśmy – ja i Sylwan, i Tymoteusz – nie był bowiem „tak” i „nie”, lecz dokonało się w Nim „tak”. 20 Przecież ile tylko jest obietnic Bożych, wszystkie są w Nim „tak”. Dlatego też przez Niego wypowiadamy nasze „Amen” Bogu na chwałę. 21 Tym zaś, który utwierdza nas wespół z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg. 22 On też wycisnął na nas pieczęć i jako zadatek zostawił Ducha w naszych sercach.
23 Ja zaś wzywam Boga na świadka mojej duszy, że, aby was oszczędzić, nie przybyłem jeszcze do Koryntu. 24 Nie mamy władzy nad waszą wiarą, lecz jesteśmy współtwórcami waszej radości, bo trwacie w wierze.