1 Tak mówi Pan Bóg: Brama dziedzińca wewnętrznego, zwrócona na wschód, będzie zamknięta przez sześć dni pracy. Będzie natomiast otwarta w dniu szabatu i w dniu nowiu. 2 Książę wejdzie przez przedsionek bramy z zewnątrz i stanie w odrzwiach bramy. Kapłani złożą jego ofiarę całopalną i jego ofiary wspólnotowe. Pokłoni się głęboko na progu bramy i wyjdzie. A brama nie będzie zamknięta aż do wieczora. 3 Lud kraju również pokłoni się głęboko przed Panem u wejścia tej bramy, w szabaty i w święta nowiu. 4 Ofiara całopalna, którą książę ofiaruje dla Pana w dniu szabatu, będzie się składać z sześciu baranków bez skazy i barana bez skazy. 5 Natomiast ofiara pokarmowa to efa do barana, a do baranków złoży ofiarę pokarmową według swego uznania oraz hin oliwy do każdej efy. 6 W dniu nowiu będą to: młody byk bez skazy, sześć baranków i baran bez skazy. 7 Złoży też w ofierze efę do młodego byka i efę do barana jako ofiarę pokarmową. A do baranków według swego uznania oraz hin oliwy do każdej efy.
8 Książę, gdy będzie wchodził, to wejdzie przez przedsionek bramy i tą samą drogą wyjdzie. 9 Natomiast lud ziemi, gdy będzie w święta wchodził przed oblicze Pana, to będzie wchodził przez bramę północną, żeby pokłonić się głęboko i wyjdzie przez bramę południową. Wchodzący przez bramę południową wyjdzie przez bramę północną. Nie wróci przez bramę, przez którą wszedł, gdyż wyjdzie przez przeciwległą. 10 Książę, podczas wchodzenia, wejdzie wraz z nimi, a gdy oni będą wychodzić – wyjdzie.
11 W święta i podczas uroczystości, na ofiarę pokarmową złoży efę do młodego byka, efę do barana, a do baranków według swego uznania oraz hin oliwy do każdej efy. 12 Gdy książę złoży dobrowolną ofiarę całopalną lub dobrowolne ofiary wspólnotowe dla Pana, to otworzy się mu bramę zwróconą ku wschodowi. Złoży swoją ofiarę całopalną i swoje ofiary wspólnotowe tak, jak składa w dzień szabatu, i wyjdzie. Po jego wyjściu zamknie się bramę.
13 Codziennie złożysz w ofierze dla Pana jednorocznego baranka bez skazy na ofiarę całopalną. Co rano złożysz go w ofierze. 14 Jako ofiarę pokarmową złożysz do niego co rano w ofierze szóstą część efy i trzecią część hinu oliwy dla zwilżenia najprzedniejszej mąki na ofiarę pokarmową dla Pana. Są to nakazy nieustannej ofiary całopalnej. 15 Baranka, ofiarę pokarmową i oliwę złożą co rano jako nieustanną ofiarę całopalną.
16 Tak mówi Pan Bóg: Jeśli książę wręczy dar jednemu ze swoich synów, to będzie to dziedzictwo jego i jego dzieci, ich dziedziczna posiadłość. 17 Jeśli zaś wręczy dar ze swego dziedzictwa jednemu ze swoich sług, to będzie to należało do niego aż do roku jego wyzwolenia i wróci do księcia. Jego dziedzictwo będzie tylko dla jego synów. 18 Książę nie weźmie z dziedzictwa ludu, żeby ograbić ich z ich posiadłości. Ze swojej posiadłości będzie dawał w dziedzictwo swym synom, żeby nikt z Mojego ludu nie był pozbawiony swej posiadłości.
19 Wprowadził mnie potem przez wejście, znajdujące się z boku bramy do świętych sal dla kapłanów, które były zwrócone ku północy. Oto tam było miejsce wysunięte najdalej na zachód. 20 Powiedział do mnie: To jest miejsce, w którym kapłani będą gotować mięso ofiary zadośćuczynienia i ofiary przebłagalnej za grzech, gdzie będą piec ofiarę pokarmową, żeby nie wychodzili na dziedziniec zewnętrzny, by nie uświęcić ludu.
21 Wyprowadził mnie następnie na dziedziniec zewnętrzny i oprowadził po czterech rogach dziedzińca. Oto w każdym rogu dziedzińca znajdował się dziedziniec. 22 W czterech rogach dziedzińca były cztery małe dziedzińce – miały czterdzieści łokci długości i trzydzieści szerokości. Cztery narożne dziedzińce miały jeden wymiar. 23 Wszystkie cztery miały obmurowanie dookoła. Paleniska były położone wewnątrz otaczających obmurowań. 24 Powiedział do mnie: Oto miejsca palenisk, w których służba świątyni gotuje mięso krwawej ofiary ludu.
© 2018-2022 Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa