1 W tym czasie – wyrocznia Pana – wydobędą z grobów kości królów Judy, kości książąt, kości kapłanów, kości proroków i kości mieszkańców Jerozolimy, 2 i rozrzucą je przed słońcem i przed księżycem, i przed całym zastępem niebiańskim, których kochali, którym służyli, za którymi chodzili, których szukali, i którym się kłaniali. Nie będą zebrane ani nie będą pochowane w grobie, lecz staną się nawozem na powierzchni ziemi. 3 Cała reszta z tych, którzy pozostaną z tego złego rodu, wybierze sobie raczej śmierć niż życie, ci, którzy pozostaną we wszystkich miejscach, gdzie ich rozproszę – wyrocznia Pana Zastępów.
Grzech i zdrada
4 Powiesz im: Tak mówi Pan:
Czy nie podnoszą się ci, którzy upadają?
Albo czy nie powraca ten, który się odwraca?
5 Dlaczego ten lud Jerozolimy
ustawicznie zwraca się do odstępstwa?
Uchwycili się fałszu,
nie chcą powrócić.
6 Zwróciłem uwagę i słuchałem:
Nie mówią szczerze.
Nikt nie boleje nad swoją niegodziwością,
mówiąc: Co ja robię?
Każdy wraca do swego biegu
jak koń cwałujący w bitwie.
7 Nawet bocian na niebie
zna swą odpowiednią porę.
Synogarlica, jaskółka i żuraw
przestrzegają czasu swego przylotu.
Mój lud natomiast nie zna
prawa Pana.
8 Jak możecie mówić: My jesteśmy mądrzy
i z nami jest Prawo Pana?
Rzeczywiście!
Kłamstwem je uczynił
kłamliwy rylec pisarzy.
9 Okryją się wstydem mądrzy,
przerażą się i zostaną schwytani.
Oto wzgardzili słowem Pana.
Jaka więc mądrość im została?
10 Dlatego ich żony dam innym,
ich pola tym, którzy je posiądą.
Gdyż od najmniejszego do największego
każdy jest żądny zysku;
od proroka do kapłana
każdy oszukuje.
11 I starali się zaradzić klęsce Córy Mojego ludu,
mówiąc beztrosko:
Pokój! Pokój! – Lecz nie ma pokoju.
12 Powinni okryć się wstydem, ponieważ dopuszczali się obrzydliwości.
Jednak oni w ogóle się nie wstydzą
ani nie potrafią się zawstydzić.
Dlatego padną wśród poległych,
potkną się w czasie ich karania
– mówi Pan.
13 Usunę ich zupełnie – wyrocznia Pana.
Nie ma winogron na krzewie winnym
i nie ma fig na drzewie figowym,
a liście zwiędły.
Wydałem ich tym, którzy ich zaleją.
14 Dlaczego my jeszcze siedzimy? Zgromadźcie się
i wejdźmy do umocnionych miast
i tam zgińmy!
Ponieważ Pan, nasz Bóg, wydał nas na zagładę,
napoił nas zatrutą wodą,
gdyż zgrzeszyliśmy przeciwko Panu.
15 Czekaliśmy na pokój – a nie jest dobrze,
na czas uzdrowienia – a oto przerażenie!
16 Od Dan słychać
parskanie jego koni,
od głośnego rżenia jego ogierów
drży cała ziemia.
Nadciągają, aby pochłonąć ziemię i to, co ją napełnia,
miasto wraz z jego mieszkańcami.
17 Oto bowiem Ja ześlę na was
węże, żmije,
przeciw którym nie ma zaklęcia.
Będą was kąsać
– wyrocznia Pana.
Lamentacja z powodu Judy i Jerozolimy
18 Gdy w smutku szukam pocieszenia,
moje serce jest słabe.
19 Oto głośne wołanie Córy mojego ludu o pomoc
z dalekiej ziemi:
Czy nie ma Pana na Syjonie?
Czy nie ma w nim jego króla?
Czemu robili Mi na przekór swoimi posągami,
obcymi bożkami?
20 Żniwo minęło, lato się skończyło,
a my nie zostaliśmy wybawieni.
21 Jestem zdruzgotany klęską Córy mojego ludu,
poszarzałem, ogarnęła mnie groza.
22 Czy nie ma balsamu w Gileadzie?
Czy nie ma tam lekarza?
Czemu więc nie nastąpiło
uzdrowienie Córy mojego ludu?
23 Kto uczyni moją głowę strumieniem
a moje oczy źródłem łez,
bym mógł opłakiwać dniem i nocą
poległych Córy mojego ludu?
1 У той час, – говорить Господь, – повикидають з гробів кості Юдейських царів і кості її (Юдеї) можновладців; кості священиків, і кості пророків, кості багатьох мешканців Єрусалима.
2 І порозкидають їх перед сонцем, перед місяцем та перед усіма небесними силами, яких вони любили, яким служили, за якими услід вони ходили, яких дотримувались і яким поклонялися. Їх (костей ) не збиратимуть і не ховатимуть, – вони стануть гноєм на поверхні землі.
3 Адже всі, котрі залишаться живими серед цього нікчемного роду в усіх місцевостях, куди їх вижену, волітимуть краще вмерти, ніж жити, – говорить Господь Саваот.
Покарання за те, що Ізраїльський народ залишив Божий Закон
4 А ще скажи їм, на чому наголошує Господь: Коли хтось впаде, то хіба не встає? Хіба той, хто зіб’ється з дороги, не вертається назад?
5 Чому ж цей єрусалимський народ вперто тримається відступлення? Вони міцно вхопились за обман і навернутись не бажають!
6 Я уважно їх слухав, але вони того, що треба, не говорять, – немає людини, яка б каялась у своєму злочині, говорячи: Що ж я накоїв?! – Кожен з них поривається до бігу, наче той кінь, що прагне в бій.
7 Навіть лелека в небі знає зумовлений для нього час; так само і горлиця, ластівка та журавель пильнують час свого прильоту, тоді як Мій народ не знає Господніх законів.
8 Як же ви можете говорити: Ми мудрі й знаємо Господній Закон!? Адже фальшиве перо ваших писарів перетворило його (Закон ) на обман!
9 Осоромились мудреці, вони злякались і впіймались. Якщо вони знехтували Господнім словом, то в чому ж їхня мудрість?
10 Тому віддам їхніх жінок іншим, а їхні поля – загарбникам, оскільки всі вони, від найменшого до найбільшого, охоплені думкою про наживу, – від пророка й до священика, – всі живуть неправдою.
11 Вони недбало лікують рану дочки Мого народу, проголошуючи: Мир! Мир! – Тоді як миру немає.
12 Хіба вони соромляться, творячи гидоту? Адже вони взагалі не знають, що таке сором, і навіть не червоніють. Тому й впадуть серед полеглих, – коли їх відвідаю, вони не зможуть встояти, – говорить Господь.
13 Дощенту обберу їх, – говорить Господь, – не залишу й виноградинки на виноградній лозі, і жодної фіги на смоківниці, – зів’яне навіть листя, – усе, що Я їм дав, відійде.
14 Чому ми сидимо? Збирайтеся, й підемо в укріплені міста, і там загинемо, адже Господь, наш Бог, призначив нас на загибель. Він дає нам пити отруєну воду, оскільки ми згрішили проти Господа!
15 Ми очікували миру, але нічого доброго немає; чекали зцілення, а прийшло страхіття!
16 Від Данового краю чути хропіння його (ворожих ) коней; від звуку іржання цих жеребців здригається вся земля. Вони йдуть, аби пожерти весь край з усім, що в ньому, – міста і їхніх мешканців.
17 Ось Я випускаю на вас отруйних зміїв, на яких не діє жодне заклинання, і вони кусатимуть вас, – говорить Господь.
18 Я позбавлений радості, – бідкається Єремія, – моє серце вмліває…
19 Вже чую волання про допомогу доньки Мого народу з далекої країни: Невже немає Господа на Сіоні? Невже в нього (в Сіону ) немає його Царя? Чому ж вони викликають в Мене гнів своїми різьбленими ідолами та чужоземними марнотами? – питає Господь .
20 Проминули жнива, скінчилось літо, а ми не спасенні…
21 Через страждання дочки мого народу, я зовсім розбитий, – говорить пророк, – ходжу сумним, мене огортає страх.
22 Невже немає бальзаму в Гілеаді , невже там немає лікаря? Чому дочка мого народу не може одужати?
23 О, хто би наповнив мою голову водою, аби мої очі мали джерело сліз! Я б оплакував удень і вночі загиблих дочки мого народу!‥