Triumf Żydów
Ułaskawienie Żydów
1 Tego dnia król Achaszwerosz podarował królowej Esterze dom Hamana, wroga Żydów. Mordochaj natomiast stawił się przed królem, ponieważ Estera ujawniła, kim on dla niej jest. 2 Wówczas król zdjął swój sygnet, który odebrał Hamanowi, i dał Mordochajowi, a Estera ustanowiła Mordochaja zarządcą domu Hamana.
3 Estera ponownie zwróciła się do króla. Upadła do jego nóg, płakała i prosiła o łaskę, aby odwrócił zło Hamana Agagity i jego zamiar, który powziął przeciw Żydom. 4 W odpowiedzi król wyciągnął ku Esterze złote berło. Wówczas Estera podniosła się i, stojąc przed królem, 5 mówiła: Jeżeli król uzna to za słuszne, jeśli zyskałam jego życzliwość i jeżeli królowi wyda się to właściwe, i jeśli mu się spodobałam, to niech zostanie napisane, aby cofnięto listy z planem Hamana, syna Hammedaty, Agagity, które napisał, aby wytępić Żydów, mieszkających we wszystkich prowincjach królewskich. 6 Bo jakże mogłabym patrzeć na nieszczęście, które spadnie na mój lud, i jakże mogłabym patrzeć na zagładę moich krewnych?
7 Wtedy król Achaszwerosz zwrócił się do królowej Estery i do Żyda Mordochaja: Oto dałem Esterze dom Hamana, jego zaś powieszono na drzewie, bo wystąpił przeciwko Żydom. 8 Ponieważ jednak pismo, które zostało napisane w imieniu króla i zapieczętowane królewskim sygnetem, nie może być cofnięte, sami więc w imieniu króla napiszcie w sprawie Żydów to, co uznacie za słuszne, i opieczętujcie królewskim sygnetem.
9 Od razu też, to jest dwudziestego trzeciego dnia trzeciego miesiąca, miesiąca Siwan, zwołano pisarzy królewskich i wszystko, co rozkazał Mordochaj, zostało napisane do Żydów, do satrapów, do namiestników i do książąt prowincji, które są położone od Indii aż do Etiopii, to jest do stu dwudziestu siedmiu prowincji, a do każdej prowincji jej własnym pismem i do każdego ludu w jego własnym języku – do Żydów również ich pismem i w ich języku. 10 Napisał więc pisma w imieniu króla Achaszwerosza, opieczętował królewskim sygnetem i rozesłał je przez konnych gońców dosiadających rasowych rumaków z królewskich stadnin, 11 że król zezwolił Żydom we wszystkich miastach zgromadzić się, stanąć w obronie swego życia oraz tępić, zabijać i mordować każdego uzbrojonego z ludu i z prowincji, który traktuje ich wrogo – również dzieci i kobiety – a także rozgrabić ich mienie 12 jednego dnia we wszystkich prowincjach króla Achaszwerosza – trzynastego dnia dwunastego miesiąca, to jest miesiąca Adar.
13 Kopia tego pisma została dana jako prawo we wszystkich prowincjach i ogłoszona wszystkim ludom, aby Żydzi byli na ten dzień przygotowani, by zemścić się na swoich wrogach. 14 Gońcy dosiadający królewskich rumaków wyruszyli pośpiesznie ponagleni rozkazem króla, a prawo to zostało ogłoszone na zamku w Suzie. 15 Mordochaj wyszedł od króla w królewskim odzieniu z fioletowej i białej tkaniny, w wielkiej złotej koronie i w płaszczu z bisioru i szkarłatu, a miasto Suza radowało się i weseliło. 16 Dla Żydów nastało światło, wesele, radość i chwała. 17 W każdej prowincji i w każdym mieście, i w miejscu, dokąd dotarł rozkaz króla i jego prawo, zapanowały wśród Żydów wesele i radość, uczta i święto. A wielu spośród ludów tego kraju stawało się żydami, gdyż padł na nich strach przed Żydami.
El decreto a favor de los judíos
1 Ese mismo día, el rey Asuero entregó a la reina Ester la casa de Amán, el enemigo de los judíos; y Mardoqueo se presentó ante el rey, porque Ester le había hecho saber al rey el parentesco que había entre ellos.
2 Entonces el rey se quitó el anillo que le había dado a Amán, y se lo dio a Mardoqueo. Ester, por su parte, puso a Mardoqueo sobre la casa de Amán.
3 Luego Ester volvió a presentarse ante el rey. Se arrojó a sus pies, y con lágrimas le rogó anular el daño que Amán había pensado hacer contra los judíos.
4 El rey extendió hacia Ester su cetro de oro, y entonces Ester se levantó y se puso en pie delante del rey,
5 y dijo:
«Si a Su Majestad le parece bien, y yo soy digna de su bondad, emita Su Majestad una orden por escrito que revoque las cartas que autorizan la destrucción de los judíos, ordenada por Amán hijo de Hamedata el agagueo, y que circulan por todas las provincias del rey.
6 ¡Yo no podría ver el mal que le harán a mi pueblo! ¿Cómo podría yo soportar el ver la destrucción de mi nación?»
7 El rey Asuero les respondió a la reina Ester y al judío Mardoqueo:
«Ya le he otorgado a Ester la casa de Amán, y a él lo han colgado en la horca por haber atentado contra la vida de los judíos.
8 Escriban a todos los judíos, a nombre mío, lo que a ustedes les parezca bien, y sellen ese escrito con mi anillo. Como saben, un edicto que se escribe a nombre del rey, y que se sella con su anillo, no puede ser revocado.»
9 Y así, el día veintitrés del mes tercero, que es Siván, fueron llamados los escribas del rey para que escribieran todo lo que Mardoqueo les iba a dictar. Ese edicto fue enviado a los judíos, y a los sátrapas, capitanes y príncipes de las provincias que había desde la India hasta Etiopía; eran ciento veintisiete provincias, y a cada una se le escribió en su propia lengua y con su propia escritura. También a los judíos se les escribió en su propia lengua y con su propia escritura.
10 Mardoqueo escribió el edicto a nombre del rey Asuero, y lo selló con el anillo del rey, y lo envió por medio de correos montados en veloces caballos de las caballerizas reales.
11 Ese edicto facultaba a los judíos en todas las ciudades a reunirse y defenderse, y hasta destruir, matar y acabar con toda fuerza armada del pueblo o provincia que los atacara, incluyendo a sus niños y mujeres, y apoderarse de sus bienes.
12 Esto debía hacerse en todas las provincias del rey Asuero, en el día trece del mes duodécimo, que es el mes de Adar.
13 La copia del edicto que se envió por decreto a cada provincia, para que se conociera en todos los pueblos, decía que los judíos debían estar preparados ese día para vengarse de sus enemigos.
14 El edicto fue dado en Susa, capital del reino, y por orden del rey los correos partieron a toda prisa, montados en caballos veloces.
15 Cuando Mardoqueo salió de la presencia del rey, llevaba puesto un vestido real de azul y blanco, una gran corona de oro, y un manto de lino y púrpura. Al verlo, la ciudad de Susa se alegró y regocijó mucho,
16 y a los judíos se les iluminó el rostro de alegría, gozo y honra.
17 Y en todas las provincias y ciudades a las que llegó el decreto del rey, los judíos se veían alegres y gozosos, y fue un día de banquete y de placer. Y fue tal el temor que los judíos infundían, que mucha gente de los pueblos del país se hizo judía.