PSALM 137 [136]
Nad rzekami Babilonu – pieśń wygnańców
1 Nad rzekami Babilonu,
tam siedzieliśmy i płakaliśmy,
gdy wspominaliśmy Syjon.
2 Na wierzbach tego kraju
zawiesiliśmy nasze harfy,
3 bo żądali tam od nas pieśni,
ci, którzy nas uprowadzili,
nasi ciemiężyciele żądali od nas radości:
Zaśpiewajcie nam jakąś pieśń syjońską!
4 Jak mamy śpiewać pieśni Pana
na obcej ziemi?
5 Jeśli zapomnę o tobie, Jerozolimo,
niech uschnie moja prawica!
6 Niech język mój przyschnie do podniebienia,
jeżeli nie będę pamiętał o tobie,
jeżeli nie będziesz, Jerozolimo, moją największą radością!
7 Pamiętaj, Panie, synom Edomu,
że w dniu Jerozolimy mówili:
Zniszczcie ją, zniszczcie doszczętnie!
8 Córo Babilonu, niszczycielko,
szczęśliwy ten, kto ci odpłaci
za zło, które nam wyrządziłaś,
9 szczęśliwy ten, kto pochwyci
i roztrzaska twoje dzieci o skałę!
1 By the rivers of Babylon, there we sat down, yea, we wept, when we remembered Zion.
2 We hanged our harps upon the willows in the midst thereof.
3 For there they that carried us away captive required of us a song; and they that wasted us required of us mirth, saying , Sing us one of the songs of Zion.
4 How shall we sing the LORD’s song in a strange land?
5 If I forget thee, O Jerusalem, let my right hand forget her cunning .
6 If I do not remember thee, let my tongue cleave to the roof of my mouth; if I prefer not Jerusalem above my chief joy.
7 Remember, O LORD, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Rase it , rase it, even to the foundation thereof.
8 O daughter of Babylon, who art to be destroyed; happy shall he be , that rewardeth thee as thou hast served us.
9 Happy shall he be , that taketh and dasheth thy little ones against the stones.