PSALM 104 [103]
Hymn ku czci Stwórcy
1 Błogosław, duszo moja, Pana!
Panie, Boże mój, jesteś bardzo wielki,
odziałeś się w chwałę i majestat.
2 Okryłeś się światłością jak szatą,
rozpostarłeś niebiosa jak namiot.
3 Zbudowałeś na wodach swoje górne komnaty,
obłoki to Twoje rydwany,
poruszasz się na skrzydłach wiatru.
4 Mianowałeś wichry swoimi posłańcami,
a ogniste płomienie swoimi sługami.
5 Utwierdziłeś ziemię na jej fundamentach
– nie zachwieje się na wieki.
6 Okryłeś ją oceanem jak szatą,
wody stanęły ponad górami
7 – przed Twoją groźbą uciekły,
rozpierzchły się na głos Twojego grzmotu.
8 Podniosły się góry, opadły doliny
na miejsce, które im wyznaczyłeś.
9 Wyznaczyłeś wodom nieprzekraczalne granice,
by nie mogły powrócić i zatopić ziemi.
10 Kierujesz źródła do dolin rzecznych,
tak że płyną pomiędzy górami
11 i poją wszystkie dzikie zwierzęta.
Nawet dzikie osły gaszą w nich pragnienie.
12 Nad nimi gnieżdżą się ptaki,
wydają swój głos spośród gałęzi.
13 Ze swoich komnat nawadniasz góry,
ziemia nasyca się owocem dzieł Twoich.
14 Sprawiasz, że trawa wyrasta dla bydła,
a dla człowieka jadalne rośliny,
aby z ziemi czerpał pokarm,
15 wino, które rozwesela serce człowieka,
oliwę, od której lśni twarz,
i chleb, który krzepi serce.
16 Nasycają się drzewa Pana,
cedry Libanu, które zasadził,
17 by ptaki budowały tam gniazda,
by cyprysy były domem bocianów.
18 Wysokie góry są schronieniem dla kozic,
a skały dla góralków.
19 Stworzyłeś księżyc, żeby czas odmierzał
i słońce, które zna czas swego zachodu.
20 Noc nastaje, gdy sprowadzasz ciemność
– wówczas roi się od zwierząt leśnych.
21 Lwiątka ryczą za łupem,
domagają się żeru od Boga.
22 Gdy wzejdzie słońce,
wracają do legowisk na spoczynek.
23 Wtedy człowiek wychodzi do pracy,
by trudzić się aż do wieczora.
24 Panie, jak liczne są Twoje dzieła
– wszystkie mądrze uczyniłeś,
pełna jest ziemia Twoich stworzeń!
25 Oto morze wielkie i rozległe,
a w nim niezliczona ilość małych i wielkich zwierząt.
26 Pływają po nim okręty i Lewiatan,
którego stworzyłeś, aby się w nim bawił.
27 To wszystko czeka na Ciebie,
by dostać pokarm we właściwym czasie.
28 Gdy im dajesz, przyjmują,
gdy otwierasz rękę, sycą się dobrem.
29 Kiedy skrywasz oblicze, trwożą się,
kiedy odbierasz im ducha, giną,
stają się prochem.
30 Posyłasz swego Ducha i zostają stworzone,
i odnawiasz oblicze ziemi.
31 Niech chwała Pana trwa na wieki,
niech Pan się raduje z dzieł swoich!
32 Ziemia drży, gdy On na nią spogląda,
góry dymią, gdy On ich dotyka.
33 Będę śpiewał Panu przez całe życie,
będę grał Bogu, póki będę istniał.
34 Niech będzie Mu miła pieśń moja,
będę radował się w Panu!
35 Niech znikną z ziemi grzesznicy,
niech już nie będzie bezbożnych!
Błogosław, duszo moja, Pana!
Alleluja!
1 Bless the LORD, O my soul. O LORD my God, thou art very great; thou art clothed with honour and majesty.
2 Who coverest thyself with light as with a garment: who stretchest out the heavens like a curtain:
3 Who layeth the beams of his chambers in the waters: who maketh the clouds his chariot: who walketh upon the wings of the wind:
4 Who maketh his angels spirits; his ministers a flaming fire:
5 Who laid the foundations of the earth, that it should not be removed for ever.
6 Thou coveredst it with the deep as with a garment: the waters stood above the mountains.
7 At thy rebuke they fled; at the voice of thy thunder they hasted away.
8 They go up by the mountains; they go down by the valleys unto the place which thou hast founded for them.
9 Thou hast set a bound that they may not pass over; that they turn not again to cover the earth.
10 He sendeth the springs into the valleys, which run among the hills.
11 They give drink to every beast of the field: the wild asses quench their thirst.
12 By them shall the fowls of the heaven have their habitation, which sing among the branches.
13 He watereth the hills from his chambers: the earth is satisfied with the fruit of thy works.
14 He causeth the grass to grow for the cattle, and herb for the service of man: that he may bring forth food out of the earth;
15 And wine that maketh glad the heart of man, and oil to make his face to shine, and bread which strengtheneth man’s heart.
16 The trees of the LORD are full of sap; the cedars of Lebanon, which he hath planted;
17 Where the birds make their nests: as for the stork, the fir trees are her house.
18 The high hills are a refuge for the wild goats; and the rocks for the conies.
19 He appointed the moon for seasons: the sun knoweth his going down.
20 Thou makest darkness, and it is night: wherein all the beasts of the forest do creep forth .
21 The young lions roar after their prey, and seek their meat from God.
22 The sun ariseth, they gather themselves together, and lay them down in their dens.
23 Man goeth forth unto his work and to his labour until the evening.
24 O LORD, how manifold are thy works! in wisdom hast thou made them all: the earth is full of thy riches.
25 So is this great and wide sea, wherein are things creeping innumerable, both small and great beasts.
26 There go the ships: there is that leviathan, whom thou hast made to play therein.
27 These wait all upon thee; that thou mayest give them their meat in due season.
28 That thou givest them they gather: thou openest thine hand, they are filled with good.
29 Thou hidest thy face, they are troubled: thou takest away their breath, they die, and return to their dust.
30 Thou sendest forth thy spirit, they are created: and thou renewest the face of the earth.
31 The glory of the LORD shall endure for ever: the LORD shall rejoice in his works.
32 He looketh on the earth, and it trembleth: he toucheth the hills, and they smoke.
33 I will sing unto the LORD as long as I live: I will sing praise to my God while I have my being.
34 My meditation of him shall be sweet: I will be glad in the LORD.
35 Let the sinners be consumed out of the earth, and let the wicked be no more. Bless thou the LORD, O my soul. Praise ye the LORD.